Op naar 28 juli

's Morgens om kwart over 7 begint mijn dag. Na mijn ontbijt (koffie met een broodje jam) ga ik op pad. In de ochtenden ga ik vooral naar de scholen. Om 1 uur staat het middageten dan klaar. Almuerzo is hier de warme en belangrijkste maaltijd van de dag en deze bestaat meestal uit rijst, een paar aardappelen, groente en iets van vlees of vis. Daarnaast krijg je dan als toetje soep.
Meestal begin ik 's middags om 2 uur dan weer met de eerste afspraak en werk ik bij de kinderen thuis die niet naar school gaan.
Tussendoor doe ik de voorbereidingen, een boodschap of mijn wasje (met de hand).
Na het avondeten (meestal soep en een broodje) houdt het leven in huis wel een beetje op. Het is dan donker en wordt koud. Ik mag met Claribel TV kijken, maar ik ga liever nog wat aanrommelen op mijn kamer. Claribel is een prima mens, ze kan heel lekker Peruaans koken en ik kan heel leuk met haar kletsen, maar haar smaak van TV programma's is verschrikkelijk.
Rond een uur of 9 lig ik dan echt wel in bed. Omdat ik inmiddels wel uitgeslapen ben grijp ik nu alle activiteiten aan om 's avonds nog even een rondje te lopen, een zangwedstrijd, een danswedstrijd of een markt. Het maakt niet uit, op straat is altijd wel iets leuks te zien.

Over lekker eten gesproken......
De school begint hier zo rond 8 uur en duurt tot een uur of 1. Zo rond een uur of half 11 krijgen de kinderen hier een warme maaltijd. Een hele goede regeling, want er zijn kinderen die denk ik verder niet zoveel gezonds te eten krijgen. De maaltijd bestaat meestal uit rijst, een aardappel en een of andere merkwaardig uitziende saus. Omdat het er niet zo smakelijk uitziet (en de borden al helemaal niet) bedank ik vriendelijk en zeg maar dat ik om 12 uur in mijn gezin eet. Meestal kom ik daar wel mee weg, maar vandaag helaas niet. De juf bleef aandringen dat ik toch echt een klein beetje moest meeeten. Ja, en dan kun je toch niet weigeren. Het smaakte echt niet, ik heb enthousiast een paar happen genomen en zodra de juf weg was de saus aan het meisje naast me gegeven (die er heel blij mee was).
Tot nu toe voel ik me nog goed, dus ik denk dat ik het wel ga overleven.

Nu het feest van Virgen del Carmen voorbij is maakt Celendin zich op voor het grootste feest van het jaar op 28 juli, onafhankelijkheidsdag. Het is een combinatie van onze koningsdag en bevrijdingsdag samen.
De mensen wonden actief, er wordt veel eten (en drank) ingeslagen, de huizen worden opgeknapt en geschilderd, overal verschijnen vlaggen en versiersels met 'Peru t'ama' (Peru ik hou van jou) en op straat worden zelfs de zebrapaden overgeschilderd. Niet dat je als voetganger nu veiliger bent, want de mototaxi's rijden je nog steeds van de sokken....
Ook op de scholen is het te merken. Na deze week gaat de school 2 weken dicht vanwege de feesten. In de klas wordt er niet meer gerekend en gelezen, nee alles staat in het teken van Peru, de vlag, de volksliederen en de kinderen krijgen zelfs les in marcheren. Ik wist niet wat ik zag de eerste keer.
Het heeft ook wel iets moois, het geeft wel wat de Peruanen voelen voor hun land. Niet dat ik zou willen dat de kinderen in Nederland moeten marcheren, maar wij zitten vaak alleen maar te zeuren over de dingen die niet goed zijn, wij zijn niet trots op ons land (of laten dat in elk geval niet zien) zoals ze dat hier zijn. Terwijl er hier toch ook genoeg dingen zijn die beter kunnen.

Maar goed, dat feest ga ik niet meer meemaken. Vrijdag a.s. ga ik weer met de nachtbus terug naar Lima en vandaar uit nog een paar dagen naar Cusco.
Ik ben nu druk bezig de spelletjes, puzzels e.d. te verdelen over de scholen en de kinderen en de laatste werkbladen te maken.
En ik durf nu ook te vragen of ik foto's mag maken van de kinderen.
Wel een raar idee om nu al weg te gaan terwijl ik er nu helemaal inzit en vertrouwd raak met de kinderen en de ouders..
Maar het gekke is altijd dat ik, wanneer ik aan het afronden ben, het ook weer makkelijk los kan laten en weer denk aan naar huis gaan.
Dus nog een paar dagen. Morgen mijn laatste keer de berg op naar mijn schooltje boven en nog een keer genieten van het mooie uitzicht daar.

De volgende keer schrijf ik denk ik vanuit Cusco.

Groetjes allemaal.
Liefs,

Jeannet