Een rit met de matatu
Door: Jeannet
Blijf op de hoogte en volg Jeannet
30 Juli 2016 | Oeganda, Kampala
Behalve de boda boda is er hier nog een bijzonder vervoermiddel: de matatu. Deze taxibusjes rijden door het hele land en zijn een goede aanvulling op de offiele busdiensten.
Toen ik vorige week terugkwam van mijn safaritocht ben ik hiermee vanuit Arua weer thuisgekomen.
Om een matatu te vinden is niet moeilijk. Toen ik met de bus in Arua aankwam stonden er direct al een groep mannen om me heen en ik had mijn bestemming nog amper gezegd of ik stond al bij een taxi. Dan komt het spannendste gedeelte; de onderhandeling over de prijs. Aan een mzungu (blanke) vragen ze rustig het dubbele tarief; 20.000. Ik heb het tot 15.000 kunnen afdingen (ongeveer 5 euro); nog te veel, maar okee.
Het busje gaat pas rijden tot het helemaal vol zit, dus dat was wachten.. Ondertussen proberen de verkopers hun waren te slijten: bananen, flesjes drinken, deodorant, zakjes met onduidelijke inhoud enz.
Opeens staat er een forse Oegandese voor me met flesjes fanta. Ik bedank vriendelijk maar dat is niet voldoende, ze kijkt me brutaal aan en blijft aandringen . Opeens zegt ze dat ze 500 schilling wil hebben. Ik zeg haar dat ik dit niet doe, maar ze blijft aandringen. Ik krijg het nu wel een beetje benauwd; of ze sleurt me het busje uit of ze taait af..... Gelukkig het laatste, ze kijkt me nog een keer minachtend aan en verdwijnt tussen de menigte.
Ondertussen zijn alle plaatsen bezet. Maar dat is niet voldoende, er kunnen best nog meer mensen bij. Op de achterbank wordt nog een stevige Oegandese neergezet. Ik ben blij dat ik aan de zijkant zit (wel met een bil op de rand) maar we zitten nu echt helemaal klem daar achterin.
Eindelijk, als er echt niemand meer bij kan komt de chauffeur en kande reis beginnen.
Na 2 km stopt de taxi bij de benzinepomp; we moeten tanken. Twee mannen stappen uit en lopen hand in hand weg (dat laatste is heel gewoon hier). Wij blijven zitten. De temperatuur loopt op en de lucht in de taxi ook (heeft er iemand vis of iets dergelijks bij zich?).
Na bijna een kwartier komen de mannen rustig aangelopen, persen zich weer in het busje en de reis gaat weer verder. De chauffeur zet voor de gezelligheid de radio goed hard en een stevige Afrikaanse beat schalt door de taxi.
Halverwege moeten we weer stoppen; de mannen zien iets langs de weg liggen en kopen het. Het ziet er uit als een bos onkruid; "patatowine" of zoiets is het antwoord op mijn vraag. Er worden 4 bossen op het dak geknoopt en we kunnen weer verder. Mijn bil begint ondertussen wel pijnlijk te worden, ik probeer een beetje te schuiven maar er geen beweging mogelijk.
De taxi heeft er flink de vaart in. Als we in de buurt van mijn dorp komen begint het opeens flink te regenen. Hoewel de ramen dicht zijn stroomt het water bij de deur naar binnen. Met mijn hand probeer ik mijn broek nog een beetje droog te houden.
Omdat het raam nu dicht is zie ik niet waar we zijn. Ik roep naar voren of er bij Londonga Mengo gestopt kan worden. Een paar mensen draaien hun hoofd om " Ah , Lodonga Mengo.....".
En ja hoor, na een paar minuten stopt de taxi, de twee mannen stappen uit zodat ik me er ook uit kan wurmen. Ik bedank de chauffeur en wens ze een goede reis. Maar de taxi is als weer weggescheurd.
Als ik Mijn dorp inloop overvalt de rust me. Ik komt Beatrice tegen, die me enthousiast verwelkomt en vraagt hoe de reis was. Ik loop even bij Patricik langs om te zeggen dat ik er weer ben en open de deur van mijn huis. Heerlijk, ik ben weer thuis!
-
30 Juli 2016 - 14:02
Septima Bramer:
Hoi Jeannet,
Dank voor je mooie verslagen en belevenissen. Heerlijk om te lezen! Je matatu verhaal is zo herkenbaar! Wat leven we toch in een andere wereld, maar o zo geweldig om dit mee te mogen maken! Petje af dat je zo weer 3 weken het onderwijs hebt kunnen geven in Oeganda. Alvast een veilge vlucht naat huis. Warme groet van Septima.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley