Ratten, katten en een echte tarantula
Door: Jeannet
Blijf op de hoogte en volg Jeannet
18 Juli 2013 | Guatemala, Quetzaltenango
Misschien dat het gesprekje met de directeur toch geholpen heeft want donderdagochtend waren alle materialen verdeeld. En mijn klasje heeft aardig wat gekregen. We kunnen aan het werk!
Maar eerst had ik natuurlijk mijn reisje en het waren vier hele mooie dagen. Ik heb veel in de bus gezeten, maar ook heel veel gezien van Guatemala, vooral het oosten en noorden. Het hoogtepunt was natuurlijk Tikal en dat was dan ook heel indrukwekkend met al die oude tempels en ruïnes. Tikal ligt in het regenwoud en het is heel bijzonder om met een gids hier doorheen te lopen en de apen en krokodillen in het echt te zien. Ik heb zelfs nog een tarantula op mijn hand gehad!
Behalve bekijken kan je een aantal tempels ook beklimmen. Fantastisch... wel twee dagen spierpijn, maar ik had het niet willen missen.
Het was wel weer echt een Guatemaalteekse reis; na 2 dagen kreeg de bus problemen en moesten we duwen om de bus gestart te krijgen. We waren met een groep van 14 man (inclusief de gids en bestuurder) en het is grappig te zien dan de ene helft van de groep iets heeft van ´kom op, duwen met elkaar´ en de andere helft niets doet zo van ´dit is niet mijn probleem´. Ook toen we op een ochtend voor een gesloten restaurant stonden en genoegen moesten nemen met een wegrestaurant; de een zit met een chagerijnig gezicht te kauwen terwijl een ander eet met de gedachte ´het is voedzaam, niet zeuren´. Leuk om te zien en het doet me weer erg denken aan de groepsreis in Ecuador.
Maandagavond kwamen we weer heelhuids terug in Xela.
En dinsdagochtend was het weer om half 7 opstaan om naar mijn school te gaan. Daar zag ik tot mijn verbazing een klein, schriel katje in de klas. Er zijn nu behalve muizen ook ratten in de klassen, vandaar de katten in de school. Het beestje zit vast met een touwtje om zijn nek en zit de hele ochtend te mauwen (poes is er niets bij...) De juf heeft bij tijden meer aandacht voor de kat dan voor de kinderen. Dat moet ook wel want anders heeft het beestje geen lang leven daar. Een autistische jongen probeerde hem al dood te trappen en een meisje (met down) had hem al in een emmer water gestopt. Maar het irriteert me vreselijk allemaal want het geeft heel veel onrust en die is er al zo veel. Elke ochtend denk ik wel een paar keer ´hoe bestaat het, dat dit gebeurt´ Soms praat ik erover met de juf, maar mijn Spaans schiet vaak tekort om duidelijk te maken wat ik bedoel en ik realiseer me ook dat het verschil inonderwijscultuur erg groot is. Maar ik moet er niet aan denken dat ik mijn kind elke dag naar deze school zou moeten brengen.
Toch blijf ik het proberen, gisteren gestart met aanleren van de kleuren. Op de markt heb ik allerlei voorwerpen gekocht in de kleuren rood, geel, groen en blauw en de komdende dagen ga ik dit met de kinderen oefenen.
Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan......
Liefs,
Jeannet.
Maar eerst had ik natuurlijk mijn reisje en het waren vier hele mooie dagen. Ik heb veel in de bus gezeten, maar ook heel veel gezien van Guatemala, vooral het oosten en noorden. Het hoogtepunt was natuurlijk Tikal en dat was dan ook heel indrukwekkend met al die oude tempels en ruïnes. Tikal ligt in het regenwoud en het is heel bijzonder om met een gids hier doorheen te lopen en de apen en krokodillen in het echt te zien. Ik heb zelfs nog een tarantula op mijn hand gehad!
Behalve bekijken kan je een aantal tempels ook beklimmen. Fantastisch... wel twee dagen spierpijn, maar ik had het niet willen missen.
Het was wel weer echt een Guatemaalteekse reis; na 2 dagen kreeg de bus problemen en moesten we duwen om de bus gestart te krijgen. We waren met een groep van 14 man (inclusief de gids en bestuurder) en het is grappig te zien dan de ene helft van de groep iets heeft van ´kom op, duwen met elkaar´ en de andere helft niets doet zo van ´dit is niet mijn probleem´. Ook toen we op een ochtend voor een gesloten restaurant stonden en genoegen moesten nemen met een wegrestaurant; de een zit met een chagerijnig gezicht te kauwen terwijl een ander eet met de gedachte ´het is voedzaam, niet zeuren´. Leuk om te zien en het doet me weer erg denken aan de groepsreis in Ecuador.
Maandagavond kwamen we weer heelhuids terug in Xela.
En dinsdagochtend was het weer om half 7 opstaan om naar mijn school te gaan. Daar zag ik tot mijn verbazing een klein, schriel katje in de klas. Er zijn nu behalve muizen ook ratten in de klassen, vandaar de katten in de school. Het beestje zit vast met een touwtje om zijn nek en zit de hele ochtend te mauwen (poes is er niets bij...) De juf heeft bij tijden meer aandacht voor de kat dan voor de kinderen. Dat moet ook wel want anders heeft het beestje geen lang leven daar. Een autistische jongen probeerde hem al dood te trappen en een meisje (met down) had hem al in een emmer water gestopt. Maar het irriteert me vreselijk allemaal want het geeft heel veel onrust en die is er al zo veel. Elke ochtend denk ik wel een paar keer ´hoe bestaat het, dat dit gebeurt´ Soms praat ik erover met de juf, maar mijn Spaans schiet vaak tekort om duidelijk te maken wat ik bedoel en ik realiseer me ook dat het verschil inonderwijscultuur erg groot is. Maar ik moet er niet aan denken dat ik mijn kind elke dag naar deze school zou moeten brengen.
Toch blijf ik het proberen, gisteren gestart met aanleren van de kleuren. Op de markt heb ik allerlei voorwerpen gekocht in de kleuren rood, geel, groen en blauw en de komdende dagen ga ik dit met de kinderen oefenen.
Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan......
Liefs,
Jeannet.
-
18 Juli 2013 - 23:04
Nico:
Ik heb dit onze poes ook laten lezen en vertelt dat ie het dus nog niet zo slecht heeft, hij was er 2 uur stll van maar ondertussen mauwt ie al weer volop dus maar weer een blikje er tegenaan.
Nauw, succes met de lessen and have fun waar mogelijk.
XXX Nico -
20 Juli 2013 - 06:45
Henriette:
Lieve Jeanet,
Wat maak je weer veel mee zeg. Maar wat is het toch moeilijk he, onderwijs geven in een andere cultuur. Jammer dat je steeds maar weer moet overleggen voordat je aan de gang kan. En ik geloof zeker, dat er veel onrust is met zo'n kat. Heftig hoor.
Je maakt in ieder geval mooie uitstapjes en ziet veel.
Hier in Vietnam moeten op het project ook weer even aan de touwtjes worden getrokken. gelukkig zijn er veel kinderen die zich heel goed ontwikkelen. Ondertussen zijn er veel nieuwe 'teachers' en kinderen. Dus ook hier zijn we weer een stapje terug en bieden opnieuw aan hoe er structuur in het lessenprogramma kan worden gebracht.
We hebben elkaar straks weer een hoop te vertellen.
Succes verder en nog een mooie tijd met hopelijk toch wat ontwikkelingen voor de kinderen.
Liefs Henriette -
20 Juli 2013 - 12:09
Anneke:
Hoi Jeannet.
Leuk om je verhalen te lezen!
Het is wel wat anders dan Nederland, maar wel bijzonder om mee te maken.
Ik blijf nieuwsgierig naar al je belevenissen.
Geniet waar mogelijk!
Groetjes, Anneke. -
22 Juli 2013 - 09:23
Suzanne & Peter:
Hallo Jeannet,
Tja, heb je wat meegemaakt ! Thuis zal een beetje saai lijken in vergelijk met je ervaringen daar. Ik hoop de kat het allemaal overleefd. Wat triest. Misschien kun je de kinderen leren dat katten zijn niet daar om gekweld te worden ! Maar ja, ik vind het ook triest voor de ratten en muizen ! Fijn dat je met je positive stelling kan genieten en motiveert blijven.
Groetjes
Suzanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
