Er was eens.....

Lorena is een meisje van 9 jaar en ze woont met haar ouders in Paluato, waar haar ouders een winkeltje hebben. Lorena heeft het Syndroom van Down en kan niet, zoals andere kinderen in het dorp, naar school. En daarom verveelt ze zich vaak. De mensen in het dorp vinden Lorena mar een beetje vreemd en de dokter heeft zelfs tegen haar moeder gezegd dat het een straf is van God dat Lorena zo is. Daarom houden ze haar maar een beetje uit het zicht als er mensen in de winkel komen.
Maar op een dag komt er een mevrouw in het winkeltje. Ze vertelt dat ze een school heeft in het dorp, een school speciaal voor kinderen zoals Lorena....

In een andere dorp een aantal kilometer verderop woont John, een jongetje van 5 jaar. John heeft een groeistoornis, jij heeft het lichaam van een kindje van 1 jaar, hij kan een beetje staan maar nog niet lopen. Ook is hij blind. Een vader is er niet en zijn moeder (25 jaar) heeft een aantal dagen geleden haar 6de kind gekregen. Tijd en aandacht voor John is er dus niet en daarom zit hij de hele dag in zijn stoel of op een matrasje maar wat te slapen en te suffen.
Elke week komt er een mevrouw langs. Ze brengt was te eten voor John en wat luiers. Ze pakt hem op, praat tegen hem en speelt. John reageert hierop, lacht en geniet. Op een dag vertelt de mevrouw dat ze een schooltje heeft, speciaal voor kinderen zoals John........

Eigenlijk is dit geen sprookje, gelukkig niet; het is echt.
De mevrouw is Inten en met haar Stichting 'Mijn huis in Ipauratu' biedt ze kinderen zoals Lorena en John de mogelijkheid om ook naar school te gaan, te kunnen spelen, lerén en plezier te maken net als andere kinderen.
Lorena komt inmiddels dagelijks naar school. En wat geniet ze hiervan! Ze heeft al veel geleerd en hoewel ze niet kan praten, kan ze precies duidelijk maken wat ze wil. Iedereen houdt van Lorena.
Voor John wordt gezocht naar een mogelijkheid om hem, al is het eerst maar 1 keer per week, naar school te laten gaan.
En ik weet zeker dat dit gaat lukken!

Liefs
Jeannet .