Mijn laatste week

En voor ik het in de gaten heb zit ik al weer in mijn laatste week. En het is een goede week. Ik heb met Elsa (de leerkracht) veel gepraat over wat belangrijk is voor deze kinderen en de activiteiten ze nodig hebben. En we hebben samen veel pezier gehad met de kinderen. Zelf heb ik ook veel lessen gegeven om te laten zien hoe je met een dagprogramma kunt werken en Elsa was hier heel blij mee.
Maar het blijft lastig; mensen die de klas in- en uitlopen, het lokaal wat we delen met een andere groep, leerkrachten die om het minste en geringste de klas uitlopen, speciale activiteiten die (voor mij) ´spontaan´ uit de lucht vallen... Het is zo onrustig. En ook de communicatie blijft een probleem; mijn Spaans schiet vaak tekort om duidelijk te maken wat ik bedoel.
Maar ik heb wel geleerd om er soms met humor naar te kijken. Gisteren bijvoorbeeld kwam er ´een muziekleraar´ lesgeven. We hadden een klein groepje en een leuke sfeer. Het niveau van de les was wel veel te hoog (do-re-mi aanleren) maar hij deed het leuk met de kinderen en ze mochten kleuren. Opeens staat de gymleerkracht in de klas (veel te vroeg) voor zijn les. Carmen, een meisje met Down en veel gedragsproblemen, had het tot dan toe prima gedaan maar door de plotselinge ommezwaai was er geen land meer mee te bezeilen; ze wilde niets meer, heerlijk dwars. Op dat moment moet ik eigenlijk wel lachen en denk ik´en je hebt nog gelijk ook´.
Ondanks de kat (die nog steeds leeft; hij ziet er zelfs wat beter uit) is het muizen/rattenprobleem is nog niet opgelost. Maandagochtend liep er één door de klas. Echt waar, wel 10 cm lang en Elsa gillend de klas uit. Samen met de kinderen ben ik ook maar naar buiten gegaan. En daar zaten we dan; Elsa over de toeren ´ik ga echt niet meer naar binnen...´ Maar ja, je moet iets dus uiteindelijk is ze toch weer meegegaan in de klas waar we het beest nog net door een gat in het plafond zagen vertrekken. Hoewel ik niet echt bang was, zat ik die ochtend toch wat minder relaxed in de klas.
De directeur weet van de muizen/ratten, maar doet niets...

Omdat ik verkouden ben geworden en al dagen met een zere keel loop, heb ik begin deze week besloten om er na woensdag mee te stoppen.
Gisteren heb ik dus afscheid genomen. En het was toch een goed en warm afscheid. De directeur bedankte me voor de inzet en materialen en hoopt dat ik weer terugkom ´de deur staat altijd voor je open´.
Hoewel ik een keer op het punt gestaan heb om te stoppen, is het goed dat ik doorgezet heb. Alles bij elkaar zijn het toch mooie weken geweest. De mensen op de school doen wat ze kunnen, maar de cultuur en de opvattingen over onderwijs aan gehandicapte kinderen zijn zo anders.
Dit te accepteren, los te laten maar toch te blijven zoeken naar mogelijkheden om iets te kunnen betekenen heeft energie gekost, maar uiteindelijk heb ik er wel een goed gevoel over. Een maand is erg kort,
maar of ik nog eens terugkom....?

Afgelopen weekend nog een mooi reisje gemaakt naar Lago Atitlan, een prachtig meer omgeven door bergen en vulkanen. Aan het meer liggen kleine dorpjes die met een boot (die na 10 minuten weer pech kreeg) te bezoeken zijn. Maar ik werd helemaal gelukkig toen ik op mijn hotelkamer kwam; een kamer met eigen douche, een raam waardoor ik naar buiten kon kijken en er zelfs een kleine tv! Het voelde als een cadeautje!

Deze ochtend heb ik mijn laatste busreis geboekt. Morgenochtend is er nog een lezing over (marimba)muziek, waar ik graag naar toe wil (ik word er elke ochtend om half 7 door gewekt omdat Sonia er blij van wordt) en morgenmiddag vertrek ik naar Guatemala-city. Zaterdagochtend begint mijn reis naar huis. Wat is het fijn om weer naar huis te gaan!