Mi Ngoni
Blijf op de hoogte en volg Jeannet
16 Juli 2016 | Oeganda, Arua
Lieve allemaal,
Ik ben nu bijne een week in Lodonga en begin een beetje bij te komen van de cultuurshock, want zo heb ik de afgelopen dagen wel ervaren. Kampala is te vergelijken met een andere grote stad in Zuid Amerika of Azie, maar hier in het noorden, op het platteland zie ik Oeganda zoals ik het me had voorgesteld; huisjes met strodaken, mensen lopend langs de weg, water halend bij de pomp. Het is echt zo!
Zelf woon ik wel iets luxer hoor, ik heb zelfs water en elektriciteit. Mijn huis staat op de compound van een missiepost. Hier wonen paters en nonnen, er is een basiliek en tegenwoordig staat hier het opleidingscentrum voor leerkrachten. Op de compound wonen allemaal mensen die hier werken.
Op school en op de compound was bekend dat ik zou komen en zondag en maandag heb ik niet veel meer gedaan dan handen schudden. Iedereen wenste me welkom, zo mooi...
Kinderen reageerden op hun eigen manier; meisjes giechelen, jongens kijken je niet aan of vragen hoe het met je gaat.
Dat is het eerste wat hier direct opvalt. Mensen groeten elkaar met 'hoe gaat het (mi ngoni) en geven elkaar een hand. Je antwoord dan met 'Goed, en met jou (Muke)'.Bij mij dus in het engels. Babies staren me verschrikt aan of beginnen te huilen....
Maandag begon mijn eerste werkdag met een gesprek met de hoofdmeester. Grappig dat een van de eerste dingen die hij me vroeg was om iets in zijn gastenboek te schrijven...
Samen met Florence, een leerkracht geef ik kinderen die moeilijk leren bijles. Dat zijn kinderen uit P1 en P2, kinderen van 6,7 en 8 jaar. P1 bestaan uit 183(!) leerlingen. Dat moet allemaal in 1 lokaal en met 1 juffrouw. Wegens gebrek aan ruimte zijn er alleen stoeltjes; echt het is een puinhoop! Het enige materiaal wat er is is een krijtje voor de leraar en een schrift met potlood voor de leerling.
Het is de bedoeling dat er steeds groepjes van 20 kinderen naar mij toekomen voor extra leesles of rekenles. Met de hele klas heb ik deze week engelse liedjes gezongen, dat vond ik op zich al een hele uitdaging!
Florence is een goede leerkracht en een hele lieve vrouw, maar qua visie zitten we niet altijd op een lijn.... Hebben we afgesproken om iets op een bepaalde manier te gaan doen, komt ze de volgende dag weer met heel iets anders. En ik sta soms versteld van de logica.....
Ik probeer de laatste dagen het toch maar een beetje op mijn manier te doen, anders komen we nergens ben ik bang. Maar het werken met de kinderen is zo leuk, ze zijn zo enthousiast. We gaan het wel zien de komende weken.
Voor mijn gevoel doe ik niet zoveel, maar zij denken er heel anders over, vinden het fantastisch wat ik doe. Ik zit veel te praten met alle mensen op de school;
Ondanks dat lig ik 's avonds om 9 uur in bed, zo moe van alle indrukken, denk ik.
Naast het werk op de school ben ik ook bezig om de organisatie van Chantal "ChoNU" weer onder de aandacht van de kinderen te brengen.
Hier schrijf ik de volgende keer wat over want ik zit hier in een internet cafe met een verschrikkelijke laptop. Volgende week hoop ik dat ik internet in mijn huis heb, dan gaat dat wat makkelijker.
Ik ben nu ik Koboko, een iets groter dorp dan Lodongo. Ik ga zo naar de markt om fruit te kopen en wat rond te kijken, want er is zo veel te zien hier.....
Groetjes en liefs,
Jeannet
Ik ben nu bijne een week in Lodonga en begin een beetje bij te komen van de cultuurshock, want zo heb ik de afgelopen dagen wel ervaren. Kampala is te vergelijken met een andere grote stad in Zuid Amerika of Azie, maar hier in het noorden, op het platteland zie ik Oeganda zoals ik het me had voorgesteld; huisjes met strodaken, mensen lopend langs de weg, water halend bij de pomp. Het is echt zo!
Zelf woon ik wel iets luxer hoor, ik heb zelfs water en elektriciteit. Mijn huis staat op de compound van een missiepost. Hier wonen paters en nonnen, er is een basiliek en tegenwoordig staat hier het opleidingscentrum voor leerkrachten. Op de compound wonen allemaal mensen die hier werken.
Op school en op de compound was bekend dat ik zou komen en zondag en maandag heb ik niet veel meer gedaan dan handen schudden. Iedereen wenste me welkom, zo mooi...
Kinderen reageerden op hun eigen manier; meisjes giechelen, jongens kijken je niet aan of vragen hoe het met je gaat.
Dat is het eerste wat hier direct opvalt. Mensen groeten elkaar met 'hoe gaat het (mi ngoni) en geven elkaar een hand. Je antwoord dan met 'Goed, en met jou (Muke)'.Bij mij dus in het engels. Babies staren me verschrikt aan of beginnen te huilen....
Maandag begon mijn eerste werkdag met een gesprek met de hoofdmeester. Grappig dat een van de eerste dingen die hij me vroeg was om iets in zijn gastenboek te schrijven...
Samen met Florence, een leerkracht geef ik kinderen die moeilijk leren bijles. Dat zijn kinderen uit P1 en P2, kinderen van 6,7 en 8 jaar. P1 bestaan uit 183(!) leerlingen. Dat moet allemaal in 1 lokaal en met 1 juffrouw. Wegens gebrek aan ruimte zijn er alleen stoeltjes; echt het is een puinhoop! Het enige materiaal wat er is is een krijtje voor de leraar en een schrift met potlood voor de leerling.
Het is de bedoeling dat er steeds groepjes van 20 kinderen naar mij toekomen voor extra leesles of rekenles. Met de hele klas heb ik deze week engelse liedjes gezongen, dat vond ik op zich al een hele uitdaging!
Florence is een goede leerkracht en een hele lieve vrouw, maar qua visie zitten we niet altijd op een lijn.... Hebben we afgesproken om iets op een bepaalde manier te gaan doen, komt ze de volgende dag weer met heel iets anders. En ik sta soms versteld van de logica.....
Ik probeer de laatste dagen het toch maar een beetje op mijn manier te doen, anders komen we nergens ben ik bang. Maar het werken met de kinderen is zo leuk, ze zijn zo enthousiast. We gaan het wel zien de komende weken.
Voor mijn gevoel doe ik niet zoveel, maar zij denken er heel anders over, vinden het fantastisch wat ik doe. Ik zit veel te praten met alle mensen op de school;
Ondanks dat lig ik 's avonds om 9 uur in bed, zo moe van alle indrukken, denk ik.
Naast het werk op de school ben ik ook bezig om de organisatie van Chantal "ChoNU" weer onder de aandacht van de kinderen te brengen.
Hier schrijf ik de volgende keer wat over want ik zit hier in een internet cafe met een verschrikkelijke laptop. Volgende week hoop ik dat ik internet in mijn huis heb, dan gaat dat wat makkelijker.
Ik ben nu ik Koboko, een iets groter dorp dan Lodongo. Ik ga zo naar de markt om fruit te kopen en wat rond te kijken, want er is zo veel te zien hier.....
Groetjes en liefs,
Jeannet
-
16 Juli 2016 - 16:53
Wilma Buijgers:
Hoi Jeannet,
Wat een uitdaging voor jou om met zo weinig middelen kinderen toch nog iets bij te kunnen brengen en wat hebben onze kinderen het hier dan enorm lux. Mooi dat je toch je steentje bij kunt dragen. Leuk voor je om te zien in wat voor eenvoudige omstandigheden zij daar leven. Nog veel plezier daar. Wij beginnen maandag weer te werken. Groetjes, Wilma -
17 Juli 2016 - 08:05
Tineke Bolten:
Hoi jeannette, wat leuk en goed wat van jouw ervaringen te lezen. Wat hebben wij het dan verschrikkelijk goed hier. Wens je nog een fijne tijd. Liefs Tineke -
17 Juli 2016 - 10:51
Henriette:
Oh, wat is het overal weer anders, maar de enorme indrukken zijn er toch altijd weer!
Leuk om je verhaal weer te lezen. Geniet vooral en heel veel plezier met iedereen daar, speciaal de kids.
Liefs Henriette -
18 Juli 2016 - 21:41
Henk En Diny Uit Dedemsvaart:
Ha Janet daar in het verre Oeganda!
Wat beleef je weer veel! Fijn dat het goed met je gaat en je alweer van alles hebt beleefd en gezlen! En ook heel leuk dat wij een beetje mogen en kunnen meekijken.
De tijd gaat snel en er moet natuurlijk nog heel veel. We wensen je nog heel veel succes en plezier!
En kijken nu alweer uit naar het volgende verslag!
Hartelijke groeten en liefs van ons!
-
19 Juli 2016 - 06:00
Anneke Koelewijn:
Hoi. Wat bijzonder om te lezen wat je allemaal beleeft. Fijn dat de mensen zo enthousiast en vriendelijk zijn. En dat je daar wat kunt betekenen voor de kinderen. Geniet van alle mooie ervaringen. Veel liefs, Anneke. -
19 Juli 2016 - 19:53
Chantal :
Zo leuk om dit te lezen. Ik heb er natuurlijk een beeld bij, maakt het lezen nog leuker. Blij dat je er bent!
-
22 Juli 2016 - 20:05
Rita:
Hallo zus, fijn dat alles goed gaat en je het naar de zin hebt.
We genieten van je verslagen, nog een goeie week en dan weer terug naar huis
Geniet er nog even van, de tijd vliegt om.
Groetjes Pieter en Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
