De laatste week

Lieve allemaal,

Vanuit mijn hostel zit ik nu in een koffie tentje ernaast. Ook weer met WiFi! Ik wil nog graag iets vertellen van mijn laatste dagen in mijn dorp want dat was ook weer heel bijzonder.

Tijdens mijn safaritocht was er in het dorp van alles gebeurt. Er was een bruiloft geweest en in het weekend was de oudpriester van het dorp, father Lino Anquini overleden. Het lichaam zou die maandagochtend tussen 9 en 10 uur aankomen en in de Basilica worden opgebaard en vandaaruit begraven worden.
Hoe het programma er uit zag wist niemand. Toen ik om 1 uur naar huis ging was het lichaam nog niet gearriveerd ( zelfs dan nog te laat....) maar toen ik een uur later terugkwam was er geen leraar meer te bekennen. "Bidden in de kerk" vertelden een aantal leerlingen me. Hoe de dag er verder uit zou zien wist niemand.....
Een paar uur later verschenen er weer een paar leraren en werden de kinderen naar huis gestuurd.
's Middags met Florence ben ik ook naar de kerk gegaan. De kist stond vooraan in de kerk en er omheen een hele groep vrouwen, zingend en biddend. Het zingen is heel indrukwekkend, begeleid door een trommel en 'samballen' zingen ze meerstemmig echte Afrikaanse liederen. Dit gaat dan de hele nacht door.
's Avonds ben ik nog weer een uurtje gegaan, achterin de kerk lekker luisteren naar de muziek.
De volgende dag was de begrafenis en ik was natuurlijk ook uitgenodigd. Het hele dorp, maar ook veel mensen van naburige dorpen, priesters van heinde en ver waren gekomen of kwamen tijdens de dienst nog binnendruppelen. De dienst is te vergelijken met die bij ons in de RK-kerk, alleen duurt hij 4 keer zo lang..... Die Oegandezen houden wel erg van speechen hoor!
De vrouwelijke collega's waren hier niet bij; zij moesten alles klaarmaken voor de maaltijd achteraf. Om mijn vraag of ik ze niet kon helpen, ik ben tenslotte ook een vrouw, werd hartelijk gelachen; "nee, dat kan echt niet". Ik werd netjes op een stoel gezet; dat was mijn plaats en ik voelde dat ik het maar moest accepteren.
De processie naar het kerkhof heb ik niet meer meegemaakt. Het was zo massaal en ik had genoeg gezien.
Mooi en hartverwarmend is dat zo'n begrafenis iets is van de hele community; iedereen is betrokken en betaalt mee.

Woensdag was alles weer gewoon en kwamen de kinderen weer naar school. Dan realiseer ik me opeens dat ik nog maar twee dagen hier ben. We richten de klas in ( de kasten die weken geleden al zouden komen, zijn er dan eindelijk) en draag mijn lessen over aan Florence. Zij zal de lessen gaan voortzetten.

Donderdag neem ik op een mooie en hartverwarmende manier afscheid van een aantal collega's, Florence, Patrick en een aantal andere mensen. En vrijdagochtend stap ik moe, maar oh zo voldaan weer in de bus naar Kampala.

Met een kop lekkere cappuccino op het terras is Kampala, overdenk ik de afgelopen weken en schieten me weer allerlei hilarische situaties te binnen; het bezoek van de 'onderwijsinspectie', een Engelse les van Florence (lazerblade en broken glasses), hoe mijn kapotte lamp werd vervangen; ik vertel het wel als ik terug ben.

In een van mijn eerste blogs schreef ik al dat ik 's avonds heel moe ben. Oeganda is vermoeiend en vooral verwarrend, omdat het zo anders is; de cultuur, normen en waarden (respect is hier een heilig woord, maar waar is het respect voor vrouwen?).
Maar ook om als blanke tussen de Oegandezen te wonen is verwarrend. Het kijken, giebelen, huilen (kleine kinderen), het constant in de belangstelling staan, is niet zo mijn ding en maakte me onzeker. De mensen in het dorp volgen je en weten precies wat je doet en waar je naar toe gaat. Door niet te veel na te denken maar op mijn gevoel te handelen heb ik in die weken toch iets moois kunnen opbouwen en heb ik me heel welkom gevoeld.
Het waren drie prachtige weken.

Tot ziens weer in Nederland

Liefs Jeannet