Lezen, puzzelen en spelletjes.

Hallo allemaal.
Zat ik zaterdag nog in een rommelig internetcafe in Koboko mijn stukje te schrijven; nu zit ik lekker op de bank in mijn huisje. Sinds vanmiddag heb ik WiFi en kan ik internetten. Overdag ben ik druk en spreek ik heel veel mensen, maar 's avonds is het hier om 8 uur donker en erg rustig (soms lig ik dan om 9 uur wel in bed) en geniet ik van mijn internet en wats app.

Het weken op de school is helemaal mijn ding. Ook in de middagen komen er nu groepen leerlingen; voor Engelse leesles. De leerlingen hebben al een paar jaar Engelse les, maar nog nooit een boek gelezen, gewoon omdat er geen boeken zijn. Na het lezen stel ik ze dan vragen over wat ze gelezen hebben; dat zijn ze dus niet gewend want ze schrijven alles over, of maken een invuloefening. Heel leuk om te doen. Ze zitten me dan ook stomverbaasd aan te kijken als ik een vraag stelt die niet letterlijk in heb boek staat.
Veel leraren komen ook geregeld even binnen kijken in de klas en dat is juist heel goed!

Zaterdag zei ik al dat ik iets meer ver CHoNU zou vertellen.
Toen Chantal hier een aantal jaren geleden voor de VSO aan het werk was heeft ze haar eigen stichting opgericht; Children of North Uganda. Zo wil ze de kinderen hier extra onderwijsmogelijkheden geven. Omdat ze nu zelf in Masaka woont is het project niet zo actief meer. Op de school waar ik werk heeft CHoNU inmiddels een lokaal gekregen en ook de materialen zijn er nog. Samen met wat ik heb meegenomen is dit genoeg om het weer in onder de aandacht te brengen van de kinderen.
In de ochtend komen er nu groepen kinderen om extra te lezen, maar ook om kennis te maken met puzzelen en de spelletjes en de boeken.
De kids hebben nog nooit gepuzzeld en hebben echt geen idee; zitten alle stukjes in elkaar te duwen en te prutsen. Nu, na een week, beginnen een aantal het een beetje inde gaten te krijgen. Vanmorgen wilde een leraar het ook proberen; over een puzzel van 12 stukjes heeft hij meer als een kwartier gedaan (en heb ik nog geholpen ook!). Daarna wilde hij er een van 24 stukjes. Als een kind zo blij als hij weer een stukje had gevonden! Morgen komt hij weer, wil dan een puzzel van 50 stukjes maken (Pffffff..).
De afgelopen dagen ook bezig geweest met aanleren van spelletjes; 't is echt lachen soms hoe dat gaat; memorie gaat aardig; spelletjes met een dobbelsteen laat ik nog maar even zitten (zoveel geduld heb ik zelfs niet).

Ik voel me nog steeds erg welkom hier. Heb veel mooie, leuke en gekke gesprekken; over het onderwijs, onze koning, vluchtelingen (die hier ook zijn), over straffen op school, het leven in Oeganda en zelfs over bruine kippen.
Toch is de cultuur hier zo anders dan in Nederland; dat maakt het interessant maar soms ook verwarrend. Sommige dingen accepteer ik, bijvoorbeeld dat de hulp van Patrick (mijn buurman) mijn stoep schoonveegt en mijn huis dweilt. Andere dingen wil ik echt niet, bijvoorbeeld dat collega's op school een stoel voor mij gaan halen als ik naar buiten ga.
Met mijn witte vel val ik hier echt op; mensen kijken naar me en weten wat ik gedaan heb en waar ik geweest ben.
Dat is niet zo mijn ding, misschien ook dat ik daarom 's avonds moe ben.....

Liefs Jeannet